In de twee weken na het afscheid in Vlijmen hebben we Gilberts thuis verplaatst.
Zijn foto-erfenis staat nu in de logeerkamer van smam.
Mijn oog wordt in al die tijd getrokken naar het rood en paars
van distels en klaprozen aan de overkant van de Finnenburg.
Wat een prachtige kleurcombinatie vind ik dat toch!
We wachten tot John de laatste spullen op komt halen.
Ik steek de straat over en en ben me ineens ongelooflijk bewust van het fotograferen.
 |
 |
 |
 |
Niet alleen vanwege de schoonheid van kleuren en vormen,
van het leven en haar vergankelijkheid,
maar òòk dat ik de gesprekken hierover niet meer live ga voeren met mijn broertje.
Gelukkig voel ik steeds met kippenvel dat ze kloppen die klikmomentjes, zoals Becky ze noemt.
Dat blijft...
Wanneer John de spullen in de auto heeft geladen,
kijkt smam nog een laatste keer om.
Dan stappen we in de auto en genieten met Roy en Bas van Sjieps achtertuin.
De muziek van Pearl Jam, die draaide in het Zeekantje liet Gilbert meewandelen door de branding.
 |
 |
 |
 |
Ik geef "het" een plek met het vormgeven van Sjieps kamer.
Gilbert heeft naast de boekenkast met tastbare inhoud zò-veel méér nagelaten.
Mijn wortels zijn nog duidelijker voelbaar geworden in deze maand.
Gilberts blik en Julietteskijk gaan samen door in het GilbertVerhoevenCollectief.
Ik laat enthousiast zijn zijn verder door klinken naast alle lieve mensen, die hij liefhad.
Elektrische brainstormmomenten.
Plannen vol humor gaan stap-voor-stap concreet omgezet worden.
Hoe bijzonder is dat!
Dit weekend was voor het eerst weer gewoon gewoon.
(Voor zover dat mogelijk is bij mij...)
Ik luisterde naar de afspeellijst van Sjieps crematie top tien die Maud gemaakt heeft,
terwijl mijn lijf voelde, dat de boog niet meer gespannen stond.
Tranen biggelden over mijn wangen.
Da's even wennen, Sjiep...
Dat ik al die mooie dingen, die er ontstaan
nu met je deel op een heel andere manier...
Komt goed... Ik zie je!
Dikke zoen...