Wat vind ik het toch heerlijk om even helemaal weg te zijn geweest...
Maandag stapten we het duin in Domburg over en betraden een wereld vol zand en zee.
We woonden van maandag tot vrijdag met vier dames in een huisje op het strand.
Stel je voor:
Je zit in je pyjama met een kopje koffie op het eigen terras met oog en oor op zee!
Dat vind ik nou genieten!
Natuurlijk... de stralend blauwe dag -zonder vestje- was extra speciaal in september,
maar elke dag -met wind en/of donkere wolken- was het er prachtig!
Zo fijn dat Berletta vierde met haar zus en twee vriendinnen,
dat ze nu weet, waar je de mosterd kunt vinden...
Donderdagochtend bekeken Berletta en ik vanuit de golven het oosten, waar de zon rozerood opkwam
en het westen, dat er antraciet als een blok tegenover lag. Het licht duwde het donker de dag in.
Later in de middag, terwijl ik de foto's op de laptop bekeek, kreeg ik een telefoontje,
dat de meneer, waar ik werk deze ochtend overleden was.
's Avonds hebben we op zijn leven, dat van zijn vrouw en kinderen en dat van ons geproost.
Ik voel me verbonden met de zee en het strand.
Ik voel intens met alle zintuigen.
Alles is één!
