Julietteskijk begon eigenlijk al vanaf het moment,
dat ik geboren ben.
Ja duh... zul je zeggen, dat is toch bij iedereen zo,
dat het kijken -al dan niet met de ogen- in de wieg begint...
Maar wat ik bedoel, is dat ik me al heel snel bewust was
van mijn kijk op de wereld.
"Kind met de kinderen"...
Verwondering, verbazing, verrukking
over de ontdekkingen, die ik doe.
(Zoals daarnet in de onweersbui)
Alphons heeft allerlei foto's van vroegah gescand
en linken naar ons gestuurd...
net op het moment,
dat ik volop bezig ben met het scannen van de foto's,
die in het boek van Ernie komen te staan.
Wanneer ik later op de dag de linken open,
word ik helemaal blij van de herinneringen.
Dit moment op het kleed bij oma, herinner ik me niet,
maar wel hoe de blokken,
waarmee Gilbert hier speelt, roken en aanvoelden!
Wat een karakteristieke houding van ons beiden.
Uitpluizen zit in ons beider genen.
Ik herken de onderzoekende geest...
de basis van mijn punaisepoetsen.
Alphons en spap wakkerden al vroeg
het momenten-vastleg-enthousiasme-via-het-fototoestel
van Sjiep en mij aan.
Smiem deed dat op een andere manier...
met haar geweldige geheugen.
Balanceren.
De lol van het hier en nu ervaren.
Oefenen, vallen en opstaan.
Gewoon, omdat het mijn manier is.
Wat een plaatje hè...
Ik voel steeds intenser,
dat ik kind van mijn ouders ben.
Dat twee werelden zich in mij verenigen
en zichtbaar worden in mij.
Julietteskijk dus...
