Wat een bijzondere ervaring was dat toch...
In de tuin te staan met Shiva, die ineens opspringt en blaft.
Op zich is dat niet zo gek, dat doet ze vaker.
Ik ging er van uit, dat het tegen de achterbuurpoes was,
die nogal eens bij ons de tuin in wil springen.
's Middags keek ik de camerabeelden terug,
omdat drie jaar na het mandarijneend-vrouwtje
ook het mannetje verdwenen bleek.
Shiva blafte, toen het eendje over ons heen vloog,
nadat het op het filter bij de vijver
uitgebreid met de vleugels had gewapperd voor het opsteeg!
Tweede kerstdag 2020 liep Maayke met de hondjes buiten
en zag het zwemmen in de sloot bij Bloemendaal,
zoals ik al eerder schreef.
Gisteren reed ik naar Bloemendaal.
Ik was benieuwd, of ik het kleine eendje zou zien.
Ik keek, fotografeerde en voelde,
dat er veel momenten uit de afgelopen vijfendertig jaar samenvielen.
Heerlijk om weer foto´s te maken.
Op de spoorbrug te staan, die verbonden blijft aan Sjiep.
En aan het volgende gedicht,
waarin ik voor het eerst de woorden vind, die omschrijven,
hoe belangrijk het voor mij is de natuur in te gaan
wanneer ik flink wat prikkels los wil laten.
Lang voor de herkenning van de HSP-gebruiksaanwijzing,
die Elaine Aron me gaf in haar boek.
Het mandarijneendmannetje heb ik niet gevonden,
maar door te hebben geluisterd naar mijn intuitie
zag ik een ijsvogeltje vliegen over het water.
Prachtig! Mijn hart sprong op!
Hij staat niet op mijn foto, maar wel op mijn netvlies.
Net als de rijkdom van deze omgeving op deze dag,
waar de zon zich niet liet zien,
behalve dan bij mij van binnen.
