En spelende vrouw...

Nummer 5 en nummer 7 zijn weer helemaal van ons. 

 De afgelopen week ben ik intensief bezig geweest met sorteren.

Niet alleen spullen gingen door mijn handen,

maar ook gevoelens en gedachten.

Een gigantische klus.

Gelukkig heb ik heerlijke koffie op momenten, waarop ik diep zuchtend de situatie overzie.

Verwondering en verbijstering.

Hoe verschillend kun je omgaan met mensen en hun spullen.

Wat heeft waarde?

Ik heb alle onderdelen van de pop van opa's jubileum weer bij elkaar gevonden.

Nu nog poppen-dokteren...

Ik voel de rust weerkeren in mij.

Waar is de plek voor mijn verbijstering?

Ik merkte, hoe verschillend we in het leven kunnen staan.

Hoe anders de blik is op het hier en nu.

De geschiedenis vasthouden, of de toekomst omarmen. Wat maakt, waar je voor kiest?

Ja! zeggen tegen je leven is één.

Je daden erop aansluiten en het leven leven op jouw manier een tweede.

Waar ligt mijn grens?

Hij bleek heeeeeeeeeeeeeeel ver weg te liggen, maar hij is bereikt. Ik weet nu, waar hij ligt.

Bedroefd. Teleurgesteld. Onthutst. Hoe kan dit?

Ik voel me bedonderd.

Ik zie een nieuwe mix voor mij op nummer 5.

Van servies, persoonlijke spullekes, gevoelens en gedachten.

Voor mij hebben ze grote waarde, omdat ik ze soms tot op het bot ervaren heb.

Ze hebben een eigen verhaal.

Ze zijn verbonden aan het mijne.

Net als deze olifant.

Hoe past hij in het totale plaatje?

De tijd zal het me leren.

Wat deze spelende vrouw opnieuw leerde, is dat ik heel graag en veel mogelijkheden zie,

maar dat ik ongelooflijk gestruikeld ben over de blokkades, die ik niet wilde zien.

Deze foto is niet scherp, maar geeft goed weer, wat ik voel.

Er waart nog een gevoel van naar en onopgelost.

Het is nog niet klaar.

"Komt goed!" 

Waar heb ik dat meer gehoord? Steeds opnieuw, keer op keer, maanden aan een stuk.

YouTube startte net I'm a believer! 

Ik word meteen helemaal vrolijk van het swingen met Donkey in gedachten.

Is het rotgevoel dan verdwenen? Het verdriet om hoe het liep? Nee.

Maar ik voel, dat ik steeds terugkeer naar licht en heel en... daar komen ze weer: mogelijkheden...

Net als een nieuw seizoen met oude primulaatjes in onze bloembakken.

De hele tijd ging er tijdens het schillen een melodietje door mijn hoofd.

Ik dacht dat het over het veranderen van iets kwaads in iets goeds ging.

Nee. Lang leve goegel! Herman's Hermits zingen over iets goeds in de toekomst. 

Inderdaad: De taart smaakt goed!

Struikel ik dan nooit meer? Tuurlijk wel.

Grace and style was tenslotte dertig jaar geleden al mijn motto.

Ik merk, dat ik weiger zwart te kijken, maar weet nu weer, dat het goed is extra goed op te letten in de schaduw. Eerlijk duurt het langst!

Februari is om al dit naars los te laten en waar mogelijk op te lossen, zodat ik in maart fris en fruitig verder kan.

Oh happy day!