"Negen complimenten en een puntje van kritiek." Op het moment, dat Maaike haar vierde opdracht vertelde, was ik weer even terug op de PA en voelde die ervaring van het portrettekenen weer tot op het bot in mijn zonnevlecht.
Ik ben heel gevoelig voor wat iemand zegt en vooral de manier waarop het gezegd wordt. (Ik ben net een mens!)
In de groep op de basisschool en later als 'kriebeljuf' besteedde ik ruim de tijd aan het aanleren van de kunst van het complimenten geven èn die van het aannemen. Ik voel nog het gevoel van trots bij de kinderen, wanneer ik terugdenk aan hun reacties. De brede lach van de gulle gever en die van de gelukkige ontvanger van al die prachtige cadeautjes èn die van de juf, die er ook van mocht meegenieten. Gedeelde vreugd is drie-dubbel-en-dwarse vreugd.
Daarnaast hebben we ook de nodige aandacht besteed aan het benoemen van de dingen, die je niet zo leuk en fijn vind. "Ik vind het niet fijn, dat..." Het kan heel lastig zijn om te horen, wanneer het je gezegd wordt, maar vergeet niet, dat het voor de bezorger van het bericht zo belangrijk is om het te kunnen zeggen.
En daarmee kom ik -na dertig jaar, kun je nagaan!- terug op het puntje van kritiek: Het zegt van alles over de zender. Wat ik in de loop der jaren geavontuurd heb, is dat het me zeer doet, wanneer het bij mezelf nog niet lekker zit. Gelukkig komt dan het gezegde van meneer Kaktus met een lach om de hoek kijken: "En spelende vrouw, wat heb je nu geleerd?"
Na een poosje valt het op zijn plek en zie ik alles weer in de juiste proporties. (Heb ik toch geleerd te relativeren, pap!)
Ik benoem graag, dat ik de ander zie, omdat ik zo goed weet, hoe het voelt om gezien te worden. Precies zoals je bent. Met alles erop en eraan. Zo fijn! Dus, dank lieve Hester voor mijn verjaarscadeautje dit jaar!
En het boek vol complimenten zit al een poos in mijn hart, maar krijgt een nieuw tastbaar jasje vanaf 1 september, waarop deze 10-daagse begon... Mèt de complimenten van ...
